Paspoorten en Permanent Resident Cards

Zojuist weer de hele heisa voor de Permanent Resident Card op de bus gedaan.
Wat is dat toch een gedoe! Gelukkig hoefde ik deze keer niet het hele gezin te doen, de kinderen zijn allemaal inmiddels volwassen, maar toch was het nog een hele bevalling
Eerst online uitzoeken hoe het ook al weer moet. Natuurlijk heb ik het 5 jaar geleden ook gedaan maar het enige wat ik me nog kon herinneren was dat het heel wat voeten in de aarde had. En dat ik het met hele frisse tegenzin gedaan had! En ook dat het me, zeker omdat het toen voor 5 man gedaan moest worden, dagen had gekost.
Dus je kunt je voorstellen dat ik er tegenop zag en ook al een beetje uitgesteld had.
Niet slim want toen ik eindelijk de laptop had opgestart en de juiste website had geopend was het eerste wat ik zag dat het ongeveer 111 dagen na ontvangst van mijn envelop zou duren voordat ik een nieuwe kaart zou hebben. Wouw......hier heb ik geen woorden voor!
Een maand geleden heb ik mijn paspoort vernieuwd, ook niet makkelijk want daarvoor moest ik naar het consulaat in Toronto, maar die had ik al na een paar weken na de aanvraag in de bus.
Mijn huidige permanent resident kaart loopt af in oktober, wat betekent dat ik net op tijd ben. Of eigenlijk net te laat.
Enfin, zuchtend en steunend door alle informatie geworsteld, alles ingevuld, pasfoto's laten maken en kopietjes van paspoort en huidige kaartje erbij, en per express post opgestuurd.....kostte me dit keer "maar" een halve dag...pfew

 Tijd voor een borrel! Of koffie met een taartje!

Klik hier voor de website voor het vernieuwen van je kaart

Als je je afvraagt trouwens waarom ik geen Canadees wordt zodat ik geen kaart meer nodig heb dan kan ik daar eigenlijk niet echt antwoord opgeven.
Misschien hang ik toch nog teveel aan Nederland?
Wie het weet mag het zeggen.

Weduwe

En dan ben je plotseling weduwe.
En ik zeg plotseling omdat het zo voelt soms. Het is nu langer dan een half jaar geleden en ook toen was het niet plotseling, Andre was ziek geworden, maar soms kijk ik om me heen en denk; Wat is er in vredesnaam gebeurd? Alsof ik ieder dag weer wakker word in een nachtmerrie.

Het leven gaat door maar het is zo anders.
Al je plannen, al je verwachtingen, opeens moet je alles bijstellen en verder gaan zonder die ene. Die ene waarmee je zoveel dromen deelde en ook hebt waargemaakt.
Emigreren was een droom toen en wat waren we blij dat onze fantasie werkelijkheid werd.
Wie denkt aan hoe fout dingen kunnen gaan? Eigenlijk denk ik dat iedereen wel weet dat dingen anders kunnen uitpakken dan verwacht en gehoopt,  maar echt beseffen hoe het voelt als het echt fout gaat doe je pas wanneer het zover is.
En dan voelt het heel anders dan wanneer je er alleen maar even terloops aan denkt.

Het alleen zijn in een ander land, met het grootste deel van je familie in Nederland, is moeilijk.
Ik wil in de loop der tijd dit blog weer een beetje bij gaan houden om ook dit aspect van alles wat ik meemaak en heb meegemaakt, in Canada, te belichten.
Misschien heeft iemand er wat aan. Missien helpt het een beetje bij het orienteren.

Een foto erbij van twee gelukkige mensen op vakantie in hun geliefde Canada.

En als laatste wil ik zeggen voor deze update; Toch had ik onze 15 jaar in Canada samen voor geen goud willen missen!